Κείμενο που μοιράστηκε στην πόλη της Άρτας στην απεργία της 20 Φλεβάρη
Είναι πλέον φανερή και στον πλέον δύσπιστο η ολομέτωπη, σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο, επίθεση που κράτος και κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει. Η βαθιά κρίση του καπιταλισμού και η προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων και ανεμπόδιστης λειτουργίας του συστήματος, τους οδηγεί στο να αφήσουν στη άκρη τα προσχήματα των προηγούμενων ετών και με ωμότητα να επιδιώκουν την επιβολή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που υποτιμά κάθε έννοια ζωής και αξιοπρέπειας και στην εργασία αλλά και στην καθημερινότητα. Κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία και η παιδεία, μετατρέπονται μέρα με τη μέρα σε αγαθά πολυτελείας. Μια ματιά σε νοσοκομεία (και σε υπηρεσίες υγείας γενικότερα) καθώς και σε σχολεία, πανεπιστήμια είναι αρκετή να αναδείξει την εσκεμμένη εγκατάλειψη και την ταυτόχρονη υιοθέτηση μέτρων που δυσχεραίνουν την πρόσβαση σε αυτά σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Έξω από το χορό δεν θα μπορούσε να μείνει το περιβάλλον και η εκμετάλλευση του από το κεφάλαιο με σκοπό το κέρδος ( πρόσφατο παράδειγμα τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής και ο αγώνας των κατοίκων ενάντια στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός με την εμπλοκή του Μπόμπολα). Ταυτόχρονα η εργασιακή δύναμη συνεχώς υποτιμάται, αποτέλεσμα της μείωσης των μισθών, της αύξησης της ανεργίας (που πλέον αποτελεί βασική παράμετρο στις νέες εργασιακές συνθήκες), της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και της υιοθέτησης μορφών εργασίας φιλικών προς τα αφεντικά και εχθρικών προς τον εργαζόμενο (ελαστικοποίηση, ατομικές συμβάσεις). Στόχος η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας όπου η εξαθλίωση θα αποτελεί κανόνα για μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων ενώ η κερδοφορία του κεφαλαίου θα συνεχίζεται απρόσκοπτη…
Φυσικά για να προωθήσουν κράτος και κεφάλαιο τις επιλογές τους χρειάζονται εκτελεστικά όργανα και συμμαχίες με χώρους με κοινά συμφέροντα. Έτσι, οι δυνάμεις καταστολής ( ΜΑΤ, Δέλτα κτλ) με την ανοχή ή τη συνεργασία της ‘’Δικαιοσύνης’’ προβαίνουν σε εκκενώσεις καταλήψεων, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις συνδικαλιστών. Υλοποιούν το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι σε όποιον αντιστέκεται ή απλά διαμαρτύρεται και κάνουν ξεκάθαρο στον καθένα ότι η καταστολή θα είναι ο τρόπος διαχείρισης των ταξικών και μη ζητημάτων από την πλευρά του κράτους. Η επιστράτευση των απεργών σε Μετρό και πλοία είναι μια προκαταβολή στο τι θα ακολουθήσει. Τα αστικά ΜΜΕ , ως φερέφωνο των εξουσιαστών, έρχονται να δικαιολογήσουν στα μάτια των τηλεθεατών όλα τα παραπάνω, να μιλήσουν για το ‘’αναγκαίο κακό της ακολουθούμενης πολιτικής’’, μιας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή και να γίνουν οι κύριοι εκφραστές του ιδεολογήματος της εθνικής ενότητας και του κοινού συμφέροντος μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Αναβαθμισμένο ρόλο στη συμμαχία αυτή αναλαμβάνουν οι φασίστες/νεοναζί της χρυσής αυγής που με την τεχνική του αποδιοπομπαίου τράγου στοχοποιούν τους μετανάστες ως υπεύθυνους για τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα γίνονται αρωγοί στις επιδιώξεις του κεφαλαίου είτε συντασσόμενοι με τα συμφέροντα των αφεντικών/εφοπλιστών (περίπτωση ξεπουλήματος Αγροτικής Τράπεζας) είτε ζητώντας ‘’δουλειά για τον έλληνα εργάτη’’ με μεροκάματα πείνας. Και φυσικά, με την συμμετοχή όλων, προωθείται η λεγόμενη ‘’θεωρία των άκρων’’, όπου αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ταυτίζονται με τους μαχαιροβγάλτες νεοναζί.
Εμμένοντας λίγο παραπάνω στον ταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, οι διέξοδοι της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν μπορούν να αποτελέσουν οριστική απάντηση. Η δημιουργία σωματείων και συνδικαλιστικών οργάνων απόλυτα ελεγχόμενων από κομματικούς μηχανισμούς με στόχο την προώθηση της κομματικής γραμμής με ταυτόχρονο αποκλεισμό κάθε διαφορετικής άποψης εγκλωβίζει δυναμικά κομμάτια της εργατικής τάξης και στέκεται εμπόδιο στη σύμπραξη και συμπόρευση (συνεργασία) ατόμων, ομάδων, συλλογικοτήτων που τάσσονται εχθρικά προς το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης. Επιπλέον οι λογικές οργάνωσης και αγώνα που στοχεύουν σε μια διαχείριση του συστήματος, αποδεχόμενοι έτσι τις θετικές δυνατότητες του, προς όφελος των εργαζομένων, αφήνουν στην ουσία έξω από την κριτική τους τις βασικές αιτίες της εκμετάλλευσης με αποτέλεσμα αυτές να διατηρούν την ισχύ και τη δυναμική τους. Τέλος, αναφορά πρέπει εδώ να γίνει στους κυρίαρχους συνδικαλιστικούς φορείς, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, την μορφή και τον τρόπο λειτουργίας τους. Έντονα γραφειοκρατικοί και διαπλεκόμενοι με κράτος και αφεντικά έχουν από καιρό διαλύσει τις όποιες αυταπάτες για τους σκοπούς τους. Είτε λειτουργώντας, μέσω των 24ωρων απεργιών, με τη μορφή φωτοβολίδας με στόχο την εκτόνωση της οργής του λαού είτε προχωρώντας σε συμβιβασμούς σε βάρος των εργατών, γίνεται φανερή η επιλογή στρατοπέδου, στο πλευρό των αφεντικών και απέναντι από αυτούς που σαν συνδικαλιστικοί φορείς εκπροσωπούν.
Η εργατική τάξη βρίσκεται διαιρεμένη και σε συνεχή οπισθοχώρηση. Με κομμάτια της να στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου, δέσμια της ατομικιστικής λογικής που από την δεκαετία του ’80 προωθείται στην κοινωνία. Αναλωμένη σε αγώνες υπεράσπισης των κλαδικών συμφερόντων και μόνο, αδιαφορώντας για το ευρύτερο σύνολο. Αδυνατώντας να συνδέσει του επιμέρους αγώνες σε έναν, κοινό και μαζικό. Και αφήνοντας τους στα χέρια των διάφορων εργατοπατέρων όπου η ήττα είναι βέβαιη.
Η επίθεση που δεχόμαστε μπορεί να σταματήσει μόνο αν εμείς οι ίδιοι πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Παραμερίζοντας τις παρεμβάσεις και την ισχύ του υπάρχοντος γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Με οργάνωση, συνέπεια και συνέχεια του συλλογικού αγώνα που θα προέρχεται από τα κάτω και δημιουργώντας πρωτοβάθμια σωματεία βάσης (σε χώρους εργασίας αλλά και ανέργων) με σαφή πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά που θα αφυπνίσουν την ταξική μας συνείδηση, θα δώσουν στον συνδικαλισμό το πραγματικό του νόημα και θα επαναφέρουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων σε αυτόν. Διεκδικώντας όχι μόνο τα αυτονόητα αλλά θέτοντας και συνολικότερα ζητήματα οργάνωσης της κοινωνίας. Με την επίγνωση ότι στην γενικευμένη επίθεση που βιώνουμε δεν μπορούν να υπάρξουν θεσμικές λύσεις. Ότι αυτό το σύστημα και δεν χωρά βελτιώσεις και δεν πρόκειται να καταρρεύσει μόνο του. Επιδιώκοντας την ένωση των επιμέρους αγώνων, την έκφραση αλληλεγγύης σε όσους αντιστέκονται, την από κοινού συμπόρευση μας και τη σύγκρουση με όσους υποτιμουν τη ζωή μας. Μακριά από κλαδικά μικροσυμφέροντα, από ατομικισμούς και υστεροβουλίες. Με τις διεργασίες αυτές να κάνουν δυνατή μια γενική απεργία διαρκείας, που δεν θα αποτελεί τον σκοπό των παραπάνω αλλά το μέσο, που μέσω του μπλοκαρίσματος επ’ αόριστον της παραγωγικής διαδικασίας θα οξύνει την αντιπαράθεση και θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στον ταξικό ανταγωνισμό.
Παράλληλη στόχευση πρέπει να αποτελεί η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας μας. Με επαναοικειοπoίηση των δημόσιων χώρων και μετατροπή τους σε χώρους ζύμωσης και πραγματικής συναναστροφής. Με συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, που θα λειτουργούν μέσα από οριζόντιες δομές επιλύοντας τα καθημερινά μας προβλήματα. Καταλήψεις που θα αποτελούν πολιτικές και πολιτισμικές εστίες αντίστασης και προβολής του κόσμου που ονειρευόμαστε. Με κινήσεις αλληλεγγύης, όπως συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια, που θα αποτελέσουν ανάχωμα ενάντια στην αυξανόμενη φτωχοποίηση και ανταγωνιστικά στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Ο αγώνας που θα δοθεί είναι τάξη εναντίον τάξης. Από την μια οι καταπιεσμένοι, ντόπιοι και μετανάστες, από την άλλη το κράτος με τα τσιράκια του και το κεφάλαιο. Ας ξεπεράσουμε τον φόβο και ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανατροπή του συστήματος και την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς ιεραρχία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Νήμα