ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
Στις 2 του Μάρτη, αναρχικοί, και όχι μόνο, πολιτικοί κρατούμενοι ξεκινούν απεργία πείνας απαιτώντας την ικανοποίηση μιας σειράς αιτημάτων που αφορούν και τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές αλλά και την κατάργηση συγκεκριμένων νόμων. Απαιτούν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, την κατάργηση του νόμου 187 και 187Α (τρομονόμος), του περιβόητου ‘’κουκουλονόμου’’, της βίαιης λήψης DNA καθώς και την απελευθέρωση κρατουμένων με σοβαρά προβλήματα υγείας. Επιπλέον απαιτούν την άμεση απελευθέρωση συγγενικών και φιλικών προσώπων κρατουμένων (προφυλακισθέντων βάση τρομονόμου) αλλά και τον γενικότερο τερματισμό κατασκευής ενόχων από το συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους περιβάλλον. Ένα μήνα μετά, και ενώ η απεργία πείνας συνεχίζεται, με την κατάσταση της υγείας αρκετών από αυτούς να βρίσκεται σε οριακό σημείο, είναι σημαντικό να ειπωθεί και να γίνει κατανοητό ότι ο αγώνας των κρατούμενων αφορά πολύ περισσότερους από του ίδιους, και όσους εμπλέκονται, και συγκεκριμένα αφορά κάθε κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται, διεκδικεί και αγωνίζεται…
Η βίαιη επίθεση που το σύστημα, λόγω της βαθιάς του κρίσης και της προσπάθειας αναδιάρθρωσης, εξαπέλυσε τα προηγούμενα χρόνια σε εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα – κατακτήσεις διέλυσε τις αυταπάτες περί Κράτους προστάτη και παρόχου, τερματίζοντας το προηγούμενο κοινωνικό συμβόλαιο. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που τέθηκε σε ισχύ επεδίωξε μέσω του φόβου (με κύριους εκφραστές τα ΜΜΕ αλλά και την δικαστική εξουσία) και της καταστολής να προλάβει ή να καταπνίξει εν τη γενέσει, τις αναμενόμενες, των ‘’από τα κάτω’’ αντιδράσεις. Το πλεονάζων, για το Κεφάλαιο, σήμερα εργατικό/ανθρώπινο δυναμικό – που αποτελείται από ανέργους, συνταξιούχους, μετανάστες, καθώς και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας απεμπολώντας τα, σύμφωνα με αυτό, χρήσιμα χαρακτηριστικά του, του εργαζόμενου και του καταναλωτή, απεμπολεί ταυτόχρονα και τον ουσιαστικό λόγο ύπαρξης του (διατηρώντας ίσως μόνο το ρόλο του ως μπαμπούλας για τους, με όρους γαλέρας κατά πλειοψηφία, εναπομείναντες εργαζομένους) και μετατρέπεται, πολύ περισσότερο σε αυτόν τον νέο τύπο Καπιταλισμό, σε εστία ανωμαλίας και διατάραξης της εργασιακής και κοινωνικής ειρήνης. Σε αυτό το δόγμα μηδενικής ανοχής που επιβάλλεται στην κοινωνία, πέρα από τον φόβο και την καταστολή, χρειάζεται φυσικά και η θωράκιση του νομικού και ποινικού τους οπλοστασίου. Προφανώς, Κράτος και Κεφάλαιο, βλέποντας μπροστά, οσμίζονται το που θα οδηγηθούν τα πράγματα και έτσι, το 2001, σε εποχές ‘’ευημερίας’’ για το ελληνικό Κεφάλαιο αλλά και τρόμο-υστερίας λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου, ψηφίζεται ο πρώτος ‘’αντιτρομοκρατικός νόμος’’ ενώ σύντομα, το 2004, και ελέω Ολυμπιακών Αγώνων, ψηφίζεται και ο δεύτερος. Ακολουθεί, το 2009, και ενώ έχει προηγηθεί η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η ψήφιση του ‘’κουκουλονόμου’’ που αποτελεί, έως και σήμερα, τον νόμο-φόβητρο για όποιον βγαίνει στο δρόμο, μιας και ποινικοποιεί (με κακουργηματικό μάλιστα χαρακτήρα) ακόμα και τα μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στα χημικά των ΜΑΤ. Ένας νόμος που έχει οδηγήσει πολλούς διαδηλωτές στη φυλακή, σε περιοριστικούς όρους και χρηματικές εγγυήσεις. Προχωρώντας, και με αφορμή τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές, έχουμε την εγκαθίδρυση απόσπασης DNA με βίαιο τρόπο αλλά και την χρήση του ως αποδεικτικό στοιχείο, αδιαμφισβήτητο μάλιστα, σε διάφορες δίκες. Τελευταία επιτυχία του νομικού ‘’πολιτισμού’’ η ψήφιση, το 2014, του νόμου για την δημιουργία στο Δομοκό, φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’. Σκοπός, η ‘’φιλοξενία’’ σε σκληρότερες συνθήκες των, κατ’ αυτών, πιο επικίνδυνων κρατούμενων (κυρίως πολιτικών αντιπάλων) και η ταυτόχρονη εμφύσηση μεγαλύτερου φόβου στην κοινωνία. Γίνεται λοιπόν σαφές από τα παραπάνω, ο ταξικός χαρακτήρας των συγκεκριμένων νόμων μιας και κάθε ένας που θα απαιτήσει, διεκδικήσει καλύτερους όρους ζωής, που θα εναντιωθεί σε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαρακτηριστεί από το κράτος ως τρομοκράτης…
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την διακηρυγμένη, προ εκλογών, εναντίωση τους στο σύνολο των παραπάνω νόμων δεν έχει μέχρι σήμερα προχωρήσει στις ανάλογες κινήσεις. Το νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που έρχεται προς ψήφιση ικανοποιεί μέρος μόνο των αιτημάτων των απεργών πείνας(κατάργηση φυλακών τύπου Γ) και αφήνει για…το μέλλον τα υπόλοιπα. Μπροστά στην πραγματικότητα, οι ‘’τυχών καλές προθέσεις’’ δεν είναι αρκετές, ενώ ακόμη και στην λογική διαχείρισης του συστήματος που είναι στραμμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι άραγε τα εμπόδια που θέτονται, ποιες οι δημοσιονομικές επιπτώσεις (για να φανούμε και επίκαιροι) για την άμεση ικανοποίηση του συνόλου των αιτημάτων; Επιπλέον, οι κινήσεις του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ με συλλήψεις στο σωρό, προσπάθεια απόσπασης DNA από προσαχθέντες κτλ δεν αφήνουν και ιδιαίτερα πολλά περιθώρια αισιοδοξίας…Γίνεται για μια ακόμη φορά ξεκάθαρο, ότι δεν μπορούμε να ευελπιστούμε και απλά να περιμένουμε μια άνωθεν ‘’σωτηρία’’. Ο αγώνας των πολιτικών κρατούμενων απεργών πείνας αφορά όλους μας και αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στη γειτονιά… Απαιτεί οργάνωση από ‘’τα κάτω’’, συνέπεια, πολιτική και ταξική ωριμότητα, στοχευμένες μορφές δράσης, μακριά από κάθε μορφής κηδεμόνες, που θα πετύχουν νίκες στο σήμερα για την βελτίωση των ζωών μας αλλά και θα θέτουν τις βάσεις για την ανατροπή αυτού του συστήματος καταστολής και εκμετάλλευσης…
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
• Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ
• Κατάργηση του νόμου 187 και 187Α (τρομονόμος)
• Κατάργηση του ‘’κουκουλονόμου’’
• Απελευθέρωση των κρατούμενων με σοβαρά προβλήματα υγείας
• Απαγόρευση της βίαιης λήψης DNA
• Απελευθέρωση συγγενικών και φιλικών προσώπων των κρατούμενων
