Την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη ο αντιφασίστας Π. Φύσσας δολοφονείται στο Κερατσίνι από τα οργανωμένα τάγματα εφόδου των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, παρουσία ομάδων ΔΙΑΣ. Μια δολοφονία που έρχεται σε συνέχεια των τραυματισμών μεταναστών, των προπηλακισμών, τις επιθέσεις σε αντιφασίστες και πρόσφατα σε μέλη του ΚΚΕ. Μια σειρά ενεργειών που ολοένα και αναβαθμίζεται βάζοντας στο στόχαστρο περισσότερα, κάθε φορά, κομμάτια της κοινωνίας.
Φυσικά, αλλού και όχι στο θάρρος των θρασύδειλων νεοναζί πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια αυτής της αναβάθμισης αλλά και της ύπαρξης τους γενικότερα. Η κυβέρνηση, με τα σχέδια αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού σε βάρους του λαού εν εξελίξει, βρίσκει στη Χρυσή Αυγή έναν πολύτιμο σύμμαχο που αναλαμβάνει την βρώμικη δουλεία (μετανάστες, αγωνιστές, απεργίες…). Στελέχη της μιλούν συχνά για την πιθανότητα συμμετοχής των νεοναζί σε μια μελλοντική κυβέρνησης ενώ οι δήθεν δηλώσεις αποκήρυξης αποτελούν απλά κινήσεις αποπροσανατολισμού και κατευνασμού κυρίως των εξωτερικών τους συμμάχων. Βέβαια είναι ελάσσονος σημασίας η σύμπραξη ή μη, μιας και η κυβέρνηση έχει ήδη υιοθετήσει μεγάλο μέρος της ατζέντας των νεοναζί ενώ στελέχη της ακροδεξιάς βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά (Άδωνις, Βορίδης, Κρανιδιώτης, Πλεύρης) διαχέοντας στην κοινωνία φασιστικές λογικές και απόψεις. Στα αστικά ΜΜΕ, δημοσιογραφικοί κύκλοι, καλεσμένοι εκπομπών κτλ δείχνουν με δηλώσεις και δήθεν αναλύσεις την συμπάθεια, ανοχή ή και συμπόρευση με το νεοναζιστικό μόρφωμα. Από το «Γιατί όχι μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία» (ΣΚΑΙ), στο lifestyle «Μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής» γίνεται προσπάθεια για μια νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής στα μάτια της κοινωνίας. Κοινή και κυρίαρχη συνισταμένη και στους δύο (κυβέρνηση – ΜΜΕ) η προβολή και προώθηση της θεωρίας των δύο άκρων. Μιας ανιστόρητης θεωρίας που εξισώνει τους αγωνιστές με τους υπάνθρωπους νεοναζί. Τέλος, το κεφαλαίο χρηματοδοτώντας στο παρασκήνιο τις δράσεις των νεοναζί, βρίσκει έναν πρόθυμο υποστηριχτή των συμφερόντων του απέναντι στις εκάστοτε εργατικές διεκδικήσεις. Ας αναφερθεί για μια κόμη φορά. Ο φασισμός/ναζισμός αποτελούσε και αποτελεί το μακρύ χέρι και από τα τελευταία χαρτιά του συστήματος. Ξεθάβεται και έρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που αυτό βρίσκεται σε κίνδυνο, έτοιμος να πνίξει τα πάντα στο αίμα…
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής ας γνωρίζουν καλά ότι ο καιρός της ανοχής έχει πλέον περάσει. Και αν η άγνοια ήταν μια κάποια δικαιολογία τον πρώτο καιρό, κανείς δεν μπορεί πια να υποστηρίξει ότι δεν γνωρίζει. Οι νεοναζί, κατά την συνήθη τακτική τους, θα αρνηθούν τα πάντα και όντας δειλοί δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη και θα εγκαταλείψουν τον ‘’συναγωνιστή’’ που αφού έκανε τη δουλειά, τους είναι πλέον άχρηστος. Είναι όμως όλοι τους συναυτουργοί σε αυτή τη δολοφονία. Όπως συναυτουργός είναι και όποιος τους στηρίζει ή τους ανέχεται, όπως το τοπικό τηλεοπτικό κανάλι (ART TV) που επανειλημμένα χρησιμοποιεί χρυσαυγίτη cameraman για να καλύψει απεργίες, διαδηλώσεις κτλ.
Ο αντιφασισμός δεν είναι δουλειά κάποιον ειδικών αλλά δουλειά και ευθύνη όλων μας. Δεν περιμένουμε από κανένα νομικό πλαίσιο, από καμία απαγόρευση να δώσει λύση. Γνωρίζουμε ότι ούτε θέληση υπάρχει ενώ οι νόμοι τους, εκμεταλλευόμενοι την ανοησία των δύο άκρων, θα στραφούν τελικά ενάντια σε αυτούς πού πάντα έχουν ως στόχο, τον λαό και κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται. Μόνη λύση η ενεργός συμμετοχή κάθε ανθρώπου με αξιοπρέπεια. Μέσα από την οργάνωση και την σύνδεση του αντιφασιστικού αγώνα με τους ταξικούς και κοινωνικούς. Με μηδενική ανοχή στις φασιστικές ιδέες και τους εκφραστές τους. Να τσακίσουμε τους δολοφόνους νεοναζί.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ